Słynni matematycy

Jacy są najsłynniejsi matematycy i czego dokonali dla tej dziedziny? Oto przedstawiamy 10 najsłynniejszych matematyków i to czego dokonali dla tej dziedziny.

Tales z Miletu żył w latach 620-540 p.n.e. Został on autorem wielu twierdzeń z geometrii. Pierwszym i zasadniczym z twierdzeń Talesa z Miletu było to mówiące o średnicy dzielącej okrąg na połowy oraz o dwóch równych kątach, jakie występują przy podstawie trójkąta równoramiennego. Mylił by się jednak ten, kto myśli, że to wszystko, Tales bowiem twierdził również o dwóch liniach przecinających się, które to zawsze tworzą równe kąty przeciwległe; oraz o tym, iż kąt wpisany na półokręgu to kąt prosty. Do jego wielkich zasług należy też twierdzenie, że trójkąt jest określony zawsze, o ile tylko dana jest długość podstawy i kąty przy podstawie. Niewątpliwie to dużo, zwłaszcza jeśli dodać do tego to, iż Tales potrafił mierzyć wysokość piramid na podstawie długości cienia oraz umiał przewidzieć zaćmienie Słońca w roku 585 p.n.e.

Życie Pitagorasa przypadło na lata ok. 572 – 497 p.n.e. Wprowadził on i usystematyzował dowody w geometrii, ustalając także pojęcie tak zwanego podobieństwa figur. Do istotnych należy fakt, iż Pitagoras miał wielu wybitnych uczniów, którzy to umocnili jego twierdzenie na temat sumy kątów w trójkącie, podając jednakowoż nie tylko konstrukcję niektórych wielościanów oraz figur takich jak wielokąty foremne, ponieważ również uczniowie Pitagorasa wynaleźli liczby wymierne.

Platon żyjący w latach 427 – 347 p.n.e. nie był wprawdzie matematykiem, ale fascynowała go właśnie matematyka, a szczególnie geometria. Wymyślił on rodzaj konstrukcji noszący nazwę konstrukcji platońskich – dozwolone konstrukcje geometryczne mogły być według Platona prowadzone tylko przy użyciu narzędzi jak cyrkiel i linijka, co uzasadniał tym, że jedynie linia prosta i okrąg mogą – jak to określił – ślizgać się samo po sobie.

Uczniem Platona był Arystoteles, uczony niezwykły, żyjący w latach 384 – 322 p.n.e. Wprowadził do słownika matematycznego pojęcia takie jak aksjomat, pewnik, czy też twierdzenie oraz dowód.

Euklides, czyli uczony starożytny, żyjący w latach ok. 365 – 300 p.n.e. popełnił słynne dzieło zatytułowane „Elementy”, a popularne szczególnie dlatego, iż było pierwszą próbą aksjomatycznego ujęcia geometrii, zostając następnie podstawowym podręcznikiem geometrii aż do XIX w.

Archimedes, uczony żyjący ok. 287 – 212 p.n.e. był prekursorem rachunku nieskończonościowego. Był co najważniejsze tym, który jako pierwszy w dziejach matematyk był w stanie podać przybliżoną wartość liczby pi. Wyprowadził zatem w oparciu o to wzory na powierzchnię i objętość kuli, jak i walca oraz czaszy kulistej.

Galileusz, czyli uczony urodzony w 1564r., zmarł w 1642 r., zostając dla potomnych tym włoskim fizykiem, mechanikiem, astronomem oraz matematykiem, który w swoich pracach wprowadził jakże istotne narzędzie pod postacią samego już pojęcia „wektor”. Jeśli idzie o samą tylko matematykę, Galileusz wsławił się również upowszechnieniem rzutu poziomego i ukośnego.

Blaise Pascal żył w latach 1623-1662 będąc znakomitym francuskim matematykiem. Mając zaledwie 16 lat Pascal napisał pracę zatytułowaną „O przecięciach stożkowych” , dotyczącą m.in. krzywych płaskich, w tym tak zwanego ślimaka Pascala. Oprócz tego Pascal pozostawił po sobie prace z arytmetyki teoretycznej oraz algebry, ponadto odkrywając sposób obliczania współczynników Newtona. I jakby tego było mało, ten znakomity uczony udowodnił swoja klasę przyczyniając się także do stworzenia podstaw rachunku prawdopodobieństwa i częściowo również rachunku różniczkowego.

Izaak Newton (1642-1727) obejmował katedrę matematyki i fizyki na uniwersytecie Cambridge. Dziełem tego genialnego umysłu, jakże wielkiego fizyka i matematyka, zostały podstawy rachunku różniczkowego i całkowego. Największym dziełem Izaaka Newtona było „Philosophiae naturalis principia mathematica” („Matematyczne podstawy filozofii naturalnej”), dzieło wydane w roku 1687.

Stefan Banach (1892-1945) był polskim wybitnym uczonym i matematykiem, wykładowcą, autorem wielu podręczników, również podręczników matematycznych przeznaczonych dla uczniów szkół średnich. Pierwsze prace Banacha dotyczyły tak zwanych szeregów Fouriera, a oprócz tego funkcji i szeregów ortogonalnych, czy wreszcie samych równań Maxwella. Stefan Banach zajmował się oprócz tego funkcjami pochodnymi, mierzalnymi oraz teoriami miary. Ponad wszystko jednak do jego zasług trzeba zaliczać ugruntowanie, a zatem i podanie zastosowań tak zwanej analizy funkcjonalnej.

Po więcej informacji zapraszamy na stronę zyciorysy.info, gdzie znajdziesz szczegółowe biografie słynnych matematyków.